لبخند هنگام شهادت

لبخند هنگام شهادت

بیاد سردار رشید اسلام شهید مهدى باکرى

سرانجام روز موعود فرا رسید؛ روزى که روز وعده‏ خدا بود؛ روز دیدار پایانى؛ روز رهایى از همه‏ سختى‏ ها و دردهاى دنیا، همه‏ تنهاییها و گریه هاى شبانه. نزدیکى ‏هاى عملیات بزرگ بدر بود که فرمانده‏ى پرواز، پر در آورده بود و بال‏هایش شوق رفتن گرفته بود؛ احساس مى‏ کرد روز وصل نزدیک است.

روز وصل دوستداران یاد باد

یاد باد آن روزگاران یاد باد

شب عملیات مثل همیشه وضو گرفت و همه‏ بر و بچه‏ هاى گردان‏ها را از زیر قرآن عبور داد. دائم مى‏ گفت: «خدا را از یاد نبرید؛ نام امام زمان (عج) را زمزمه کنید که کار ما براى خدا باشد...».

آقا «مهدى» یک نفس از پشت بى ‏سیم فریاد زد: «لا حول و لا قوة الا بالله... الله اکبر!»، عملیات شروع شد. دشمن از خواب خوش شبانگاهى پرید و بى ‏اراده و گیج، شروع به ریختن آتش بر سر رزمندگان کرد. قایق‏ها روى جزیره‏  مجنون به حرکت درآمدند و پرواز گلوله‏ هاى رسام و منورها همه‏  آسمان سیاه جزیره را زیر بال خود گرفت. آقا مهدى آرام نداشت. دائم در تکاپو بود و لشکر بزرگش را فرماندهى مى ‏کرد. بچه‏ ها یکى یکى جلو چشمهایش روى زمین مى ‏افتادند و گل زندگى‏ شان براى حیاتى دوباره مى ‏شکفت.

 

آقا مهدى با دلى پر از شور و عشق، در قسمتى دیگر، آر.پى.جى به دست گرفت و رو به پاسگاه  حرکت کرد. گلوله‏ هاى آر.پى.جى از پى هم بیرون پریدند و به دل سیاه پاسگاه و دشمن نشستند. آتش دشمن امان نداد. فرمانده روى زمین افتاد اما تسلیم نشد و ایستاد. پیکرش پر از زخم شده بود، پر از گل آتش و سرب. پرنده ‏اى از قفس سینه‏ اش بیرون جست. آقا مهدى خندید و چشم‏هایش را بست اما پرنده‏  سفید، بال باز کرد و با چشم‏هایى باز و به رنگ دریا، پر زد به سوى بى ‏انتهاى تو در توى آسمان‏ها...

قایقى پیکرش را بر بال خود حمل کرد تا به پشت جبهه برساند. آبها موج در موج و پرهیجان بودند. قایق بالا و پایین مى ‏رفت، گویى مى‏ نالید و آواز غم مى ‏خواند! برادرش حمید ماهها قبل در میان آبها مانده و دیگر برنگشته بود. حالا او مى‏ خواست برگردد اما گویى بناى بازگشت نداشت. گلوله اى سهمگین قایق را هدف قرار داد. قایق تکه‏ تکه شد و پیکر آقا مهدى به همراه دوستانش به عمق آبها رفت؛ به عمق دل هورالعظیم...