دلنوشته های زیبای شهیدآوینی
دلنوشته های زیبای شهیدآوینی
_ شأن انسان در این است که از زمان و مکان و مقتضیات آنها فراتر رود و غل و زنجیر جاذبه خاک را از دست و پای روح خویش بگشاید و به مقام ولایت رسد و کسی این مقام را درخواهد یافت که از خود و آنچه دوست دارد در راه خدا بگذرد و سر تسلیم به آستان قربان بسپارد و مقرب شود و خداوند در جوابش «و فدیناه بذبح عظیم» نازل کند... سلام علی ابراهیم.
_ شأن انسان در ایمان و هجرت و جهاد است و هجرت مقدمه جهاد فی سبیل الله است. هجرت، هجرت از سنگینی و جاذبه هایی که تو را به خاک می چسباند. چکمه هایت را بپوش، ره‌توشه‌ات را بردار. و هجرت کن. حضرت امام حسین علیه‌السلام در صحرای کربلا انتظار تو را می کشد. چکمه‌هایت را بپوش و ره‌توشه ات را بردار و هجرت کن که پیامبران نیز همه آمده اند تا تو را از سنگینی‌ها رها کنند و زنجیر خاک از دست و پای اراده‌ات بگشایند.
_ مگر کربلا از تبعیت زمان و مکان خارج است که همه_جا_کربلا باشد و هر_روز_عاشورا؟ آری! کربلا از زمان و مکان بیرون است و اگر تو می خواهی که به کربلا برسی، باید از خود و بستگی‌هایش، از سنگینی‌ها و ماندن‌ها گذر کنی و از زمان و مکان و مقتضیات آنها فراتر روی و غل و زنجیر جاذبه‌های دنیایی را از پای اراده ات بگشایی و هجرت کنی. حب_حسین در دلی که خودپرست است بیدار نمیشود.
_ انسان اهل ولایت است و در باطن خویش باحق پیوند دارد. اما آنچه که او را از حق باز می دارد جاذبه‌ی خاک است که به‌سوی پایین می کشد و اینچنین، فطرت او محجوب میمانَد و کدورت گناه صفای باطن او را که آیینه‌ی نور حق است میپوشاند و نورالانوار رب در آن تجلی نمی یابد.
اما گریه، گریه آبی است که این کدورت ها و کثافات را میشوید و تو را به فطرت الهی خویش رجوع میدهد و دیگر باره اهل ولایت میشوی. بگذار مارا اهل گریه بخوانند. اگر آنها بدانند که در این گریه ها چه قدرتی نهفته است، خواب بر آنان حرام خواهد شد و به راستی اگر خداوند گریه را به انسان نبخشیده بود، هیچ چیز نمیتوانست کدورتی را که با گناه بر آیینه فطرتش مینشیند پاک کند.
_ برخیز برادر، برخیز. قافله کربلا روانه است و آواز جرس که از باطن ملکوتی انسان برمی آید، عشاق حرم را فرا میخواند. اما برادر، می دانی؟ حب حسین در دلی بیدار میشود که از خود و آنچه دوست دارد در راه خدا گذشته باشد.
