فضیلت رزمندگان در کلام مولا امیرالمومنین علی (ع)

فضیلت رزمندگان در کلام امام علی(ع)


 پس از پایان جنگ صفین صلح موقت میان امیرالمؤمنین (ع) و معاویه برقرار شد که تا یک سال نیروى طرفین حق تجاوز به همدیگر نداشته باشند. اما سربازان شام که در مرز متمرکز شده بودند، بدستور افسران
گاه و بیگاه به عراق حمله ور شده از قتل و غارت تا حدود توانایى فروگذار نمى کردند و از طرف نیروى عراق حمله متقابلى برابر تجاوزکاران صورت نمى گرفت . این خونسردى بر على (ع) بسیار گران آمده خطابه زیر را بمنظور تهییج توده در مسجد اعظم کوفه برابر سرداران سپاه و اشراف عراق ایراد فرمود: جهاد در رحمت الهى است که تنها بر روى بندگان ویژه خداوند باز مى شود.

پیراهن سربازى زرهى آهنین است که دست فداکارى و ملیّت آن را بر اندام جوانمردان خونگرم و فعّال مى پوشاند.

این جامه فاخر در زندگى لباس شرافت و پس از مرگ حریر بهشت خواهد بود.

آرى گلگون کفنان ، یعنى آنهایى که در راه دین و عدالت بخون گلوى خود رنگین شده اند، در این جهان جز نام و افتخار نخواهند داشت و در آن جهان جز در فردوس برین خانه نخواهند کرد. من شب و روز شما را بجهاد و مبارزه دعوت میکنم و پیوسته نغمه جانبازى و فداکارى را در گوشهاى سنگین شما مى نوازم ، ولى افسوس که دم گرم من در آهن سرد شما اثر نمى کند هم اکنون گفتار خود را یک بار دیگر تکرار مى نمایم ، باشد که خون افسرده و سرد در شریانتان بجریان افتاده از حقوق و حیات خود دفاع کنید.

باید بگویم : ذلیل ترین اقوام جهان مردمى هستند که کوچه هاى شهرشان میدان تاخت و تاز بیگانگان قرار گیرد.

راستى چه بیهوده مردمى که شما بوده اید آن قدر بار وظیفه را ببهانه هاى شرم آور از شانه برانداخته و آن اندازه از بند مسؤ ولیّت گریخته اید که روزگارتان بدینگونه ننگین و سیاه شده است .

کسى که بحکم تن آسانى و تن پرورى از منطقه وظیفه و افتخار خود فرار کند، در دو جهان جز مذلت و ننگ بهره اى نخواهد داشت .

اینک معاویه مانند صیّادى حیله باز که خرگوشان را بخواب مى اندازد، شما را اغفال کرده چنین روز را در نظرتان چون شب تیره و ترس آور ساخته است . دیگر چه انتظار دارید ولایت انبار از دست رفت و فرماندار رشید و فعّالش حسان بکرى بدست شامیان کشته شد، نیروى ما که مأ مور انتظامات مرز بوده اند با کمال شجاعت مقاومت کرده تا آخرین تن مردانه جام شهادت را سر کشیده اند، دشمنان شما در آن شهر قتل و غارت را ب آخرین حدّ رسانیده از هیچ عمل ناشایست نسبت بخون و مال مردم فرو گذار نکرده اند.

شنیدم ، نه تنها مسلمانان ، بلکه پیروان مذاهب بیگانه هم که اکنون در پناه اسلام بسر مى برند، از درندگى و خونخوارى نانجیبان شام معاف نبوده اند. زیورهاى زنانه با کمال قساوت و بى شرمى بغارت مى رفت ، و گوشواره و گلوبند از گوش و گردن بدست ظلم ربوده مى شد، حتّى پوشاک زنان را نیز اگر فاخر و ارزنده بود بدر مى آوردند.

آرى چنین کردند و بحال مشتى زن و کودک اندک ترحّم و عطوفت روا نداشتند و سرانجام با پیروزى و غرور بمرز خود باز- گشتند.

چیز غریبى است از این که آنان در اعمال ناشایست و باطل خود این گونه جدّیّت و خونگرمى نشان مى دهند متأ ثر نیستم ، بلکه سکون و سکوت شما در تعقیب حق و دفاع از ملیت و حقیقت ، دلم را مالا مال خون کرده است جا دارد که از فرط خجلت و شرم نه تنها سر بگریبان بلکه بخاک تیره فرو برید. هر دفعه که شما را براى بسیج دعوت مى کنم ، ببهانه هایى زنانه و عجز آمیز از فرمان من و افتخار خود سرباز مى زنید.



در زمستان از سرما مى نالید و در تابستان از گرمى هوا شکایت مى کنید. شگفتا، شما که تا این درجه از سردى و گرمى هوا بیمناکید، چگونه در مقابل حمله دشمن پایدارى و مقاومت خواهید کرد بروید، اى کسانى که بصورت ظاهر مرد جلوه مى کنید، ولى بویى از مردى و مردانگى نبرده اید.

چه قدر بنوعروسان حجله نشین شبیهید که براى همه چیز بخدمتکار و دایه نیازمندند.

این شما هستید که باید محیط استقلال و ناموس کشورى را بحصار سرهاى نترس و بیباک خود حفظ کنید الهى ، دلهاى شما کانون آتش گردد، چنانکه قلب مرا دریاى خون نموده اید.

من شما را نمى بخشم ، زیرا مقام سربازى مرا در خارج لکّه دار و ننگین کرده اید. از فرمان من سرباز زده اید و همه جا سرشکسته و مغلوب باز گشته اید. ولى مردم ، گناه این شکست را به گردن من انداخته مرا مسئول خودسرى و اشتباه شما مى دانند.

از آن ها گوینده اى چنین مى گفت : پسر ابو طالب افسرى فداکار و سردارى رشید است ، امّا بنکات و دقایق جنگى چندان آشنا نیست اى واى ، من در بیست سالگى قدم در میدان پیکار گذاشته ام و اکنون عمرم از شصت تجاوز کرده است چگونه مى توان تصور کرد که من هنوز در مسائل حرب ناآزموده و تازه کار باشم چهل سال ، آرى چهل سال است که من بفنون سربازى آشنایى و سابقه دارم .


آن من بودم که هفتاد نبرد نامى را در عهد پیغمبر (ص) با نقشه - هاى صحیح خود گشوده پرچم پیروزى اسلام را بر بلندترین دژهاى دشمن باهتزاز در آوردم .

عرب میداند که فرزند ابو طالب سربازى رشید و کهنه کار است ، ولى حیف .

حیف که فعّالیت و رشادت من در مقابل شما افراد سست - عنصر و نالایق عقیم و ناسودمند مانده است.
به راستی امام متقیان علی ع چه خون دلهایی خورد تا عده ای را به جهاد و ریشه کن کردن فتنه معاویه تهییج کند لیکن این افراد سست عنصر امام را تنها گذاشتند و مسیر واقعی اسلام با خلافت بنی امیه دچار انحرافی بزرگ شد . امروز هم جهان اسلام اسیر فتنه فتنه گرانی است که خلف ملعون هایی چون معاویه و یزید هستند . جنایت سلفی ها، تکفیری ها ، وهابی ها روی بنی امیه را سفید کرده است . از هیچ جنایتی فروگذار نیستند و بر هیچ مسلمانی رحم و شفقت ندارند و اگر مسلمانی کوچکترین محبتی به اهل بیت , داشته باشد در جنایت نسبت به آنان وحشیانه تر عمل خواهند کرد.
حال بیندیشید اگر رزمندگان نبودند و به اولین ندای حضرت امام لبیک نمی گفتند و جبهه ها را پر نمی کردند چه بر سر ملت ما می آمد. امروز عزت و سربلندی  کشور ما از رزمندگان ،ایثارگران و شهدا است و اگر آنان نبودند سرنوشت شومی در انتظار ملت ما بود. بنابراین وظیفه همگانی است که قدردان زحمات آنان باشیم و با درک واقعی از مشکلات آنان در رفع آن تلاش کنیم